NINOVE – Momenteel zit Kurt in isolement door het corona-virus. Of hij over zijn ervaringen met ons een (virtueel) interview wou, van bubbel tot bubbel? “Dat had ik niet direct in gedachten”, was zijn eerste reactie. “Maar als dat een manier is om mensen wakker te schudden, dan wil ik wel meewerken.”
En dus mailden wij maandag- en dinsdagavond over en weer met vragen en antwoorden. Want overdag is Kurt (gelukkig nog) aan het telewerken.
Test
Hoe merkte hij dat hij besmet was? “Eerlijk gezegd was ik er van overtuigd dat ik iets anders had. Het begon met wat keel- en oorpijn, maar dat heb ik rond deze periode elk jaar wel eens. Pas toen dat kuchje er bij kwam, samen met wat lichte pijn in de borstkas, heb ik toch maar eens naar de dokter gebeld. Helemaal fit voelde ik me dus niet, maar ook niet heel ziek.”
De dokter wou geen risico nemen en stuurde hem naar het testcentrum. “Omdat ik op dat moment nog smaak- en reukzin had, was er geen haar op mijn hoofd, dat rekening hield met COVID. Eigenlijk was ik er wel gerust in, dat het iets anders was. Tot ik zaterdag werd gebeld.”
Symptomen
Daarna werden de symptomen ook duidelijker, al wisselen ze van het ene moment tot het andere. “De pijn in de borst is bij momenten weg, maar komt nadien terug. Hetzelfde met de hoest. Soms uren niets en dan een tijd meermaals moeten hoesten. Koorts heb ik nog niet gehad, buikloop evenmin. De keel- en hoofdpijn zijn vandaag weer beter, maar sinds gisteren zijn de smaak- en reukzin wel verdwenen.“
Het is in niets te vergelijken met een gewone griep. “Daarvan word je heel snel heel ziek en genees je langzaam. Hier lijkt het een komen en gaan van symptomen. Ik kan alleen maar hopen, dat het de goede kant op gaat, maar dat weet ik morgen pas.”
En tegen COVID 19 is niet echt een kruid gewassen. “Het enige, dat ik tot nu toe heb ingenomen, is een pijnstiller tegen de hoofdpijn voor het slapengaan. Als de hoest opsteekt neem ik een hoestsiroop, al lijkt die niet echt te helpen. Verder geen medicatie. Op dat vlak is de behandeling dus vergelijkbaar met een griep. Rusten en uitzieken, tenzij de gezondheid plots achteruit zou gaan. Maar laat ons hout vast houden en hopen dat het hierbij blijft.”
Besmet
De vraag van 1 miljoen: hoe is Kurt besmet geraakt? “Daar heb ik al veel over nagedacht. We zijn met het hele gezin in elk geval al een tijd op onze hoede. Een terrasje is al even geleden. Een restaurantbezoek iets minder lang, maar toch te lang om daar de reden te zoeken.”
Wat blijft er dan over: de voetbaltraining of match van de zoon? “Weinig waarschijnlijk, want dat is buiten en op een uitzondering na dragen alle volwassenen doorlopend een mondmasker. Behalve in de cafetaria natuurlijk. Maar volgens de vragenlijst van het Contact Trace Center was dat bezoek ook niet meer relevant.”
Dan rest misschien enkel nog de werkplek. “Als je neerzit mag je het mondmasker afzetten. De week voor mijn positieve test zijn twee mensen positief getest. Maar ook daar is de kans behoorlijk klein. De dagen voor mijn positieve test was ik immers hoofdzakelijk van thuis aan het werk, op die twee dagen na, die ik op een werf moest staan. Nauw of langdurig contact met die twee collega’s is er niet geweest.”
Als je er over nadenkt, vind je snel een moment waarop het kan zijn gebeurd. “Na toiletgebruik wast iedereen wel de handen en wie erg oplettend is draait de kraan dicht met een papieren doekje, maar dan? Dan is er een deurklink, een koffiemachine, een koelkast, een stoel, een tafel… Al kan ik het even goed in een winkel hebben opgelopen, door iets te kopen, dat iemand anders ook al had aangeraakt. Of via een afhaalmaaltijd. Wie zal het zeggen? Misschien zijn mijn vrouw of zoon wel drager zonder symptomen. Maar dat zullen we nooit te weten komen, want volgens de huidige regels worden mensen zonder symptomen niet getest. Ook al is er in dit geval wel nauw en langdurig contact zonder mondmasker.”
Isolement
En dus zit Kurt al enkele dagen in isolement. “Dat is nog een stap verder dan de quarantaine. Je moet niet alleen thuisblijven, je moet je ook afzonderen van de rest van het gezin. In een aparte kamer dus. Overdag en ’s nachts, 24 uur op 24 uur. Mijn vrouw slaapt dus nu even in de zetel, zodat ik de slaapkamer kan gebruiken als studio. Ik slaap hier, eet hier en werk hier. Bijkomend moet je ook een apart toilet gebruiken en als je de luxe hebt, een aparte badkamer. Telkens ik onze badkamer gebruik, moet ik ze nadien ook ontsmetten.”
Wat doet dat men een mens? “Het stemt tot nadenken. Al na enkele uren isolement, kon ik me inbeelden hoe ouderen zich moeten voelen als ze enkel nog op de kamer mogen blijven en geen bezoek meer mogen ontvangen. Voor mij is dit maar van tijdelijke aard, maar voor die mensen is dat andere koek.”
Thuiswerken
Kurt ondervindt nu aan den lijve, dat de maatregelen die zijn getroffen, niet voldoende waren. “Of niet voldoende zijn nageleefd. Ook al ben je zelf voorzichtig, dan is dat vandaag geen garantie meer om het beestje buiten te houden. Het lijkt wel of de vraag niet langer is of je het krijgt, maar wanneer. Mij zal je dus niet horen klagen over die maatregelen. Ze zijn gewoon nodig, zelfs al werken ze maar half. Van niet op stap te kunnen gaan en (bijna) geen vrienden te mogen zien, ga je niet ziek worden, laat staan sterven. Het is wel de beste manier om te voorkomen, dat je vrienden of familieleden door jou ziek worden.”
En dan is Kurt nog bij de gelukkigen, die van thuis kunnen en mogen telewerken. “De kantooruren zijn dus gevuld. Verder lees ik of schrijf ik een tekst op Facebook om mensen in mijn omgeving attent te maken op het risico. Want wie ons kent, weet dat we er geen kantjes hebben afgelopen; verre van. Voldoende slapen staat ook op het programma. Niet dat ik me moe voel, maar het kan helpen.”
Voorzichtig blijven
En daarna, het post corona-tijdperk? “Ik kan me niet inbeelden, dat ik me dan onaantastbaar zou voelen, integendeel. Ik zal dan één van de weinigen zijn, die er over kan meepraten en maar milde symptomen heeft gehad. Maar ik zal voorzichtig blijven. Misschien meer dan tot nu al het geval was. Ook al zijn we de voorbije maanden altijd strenger voor onszelf geweest dan wat was opgelegd. Wij hebben onszelf dingen ontzegd om mensen rondom ons te beschermen. Ik zie niet in waarom we daaraan iets zouden veranderen. Mijn vrouw en zoon vertonen voorlopig nog geen symptomen en ik hoop dat het zo blijft. Dat zou betekenen dat mijn isolement toch iets heeft opgebracht. Dat gaan we dan niet op het spel zetten door er nadien de kantjes af te lopen.”
MLI
