Auteur: Ninofmedia

NINOVE – Onder ‘druk’ van zijn vrouw Marie-Thérèse en haar zuster trok Sigmond Ghijssels – alias Chico – vele jaren geleden de eerste keer het pak aan van de kerstman. “Het sneeuwde die dag, mooier kon mijn doop als kerstman niet zijn.”  Al was hij al die jaren nadien ook meermaals Sint-Niklaas en diens volle neef Sint-Maarten.

“Na die eerste keer in Strombeek hadden mijn vrouw en ik wel afgesproken dat ik het wilde verder doen maar volledig gratis. Zelfs verplaatsingskosten rekenden wij niet aan en dit is tot heden nog steeds zo. Of we nu naar Dilbeek, Gent of naar zee gaan of hier in de omgeving. En het stopte niet meer; steeds meer rusthuizen deden een beroep op onze medewerking. Tot op heden was ik 18 keer de kerstman, 2 keer St.-Maarten en 25 maal Sinterklaas voor meer dan tweehonderd animatienamiddagen. Eventuele fooien schonken wij aan het kinderkankerfonds of de cliniclowns.”

Père Noël

Waarom bleef Chico dat al die jaren doen? “Sinds die eerste dag als kerstman zag ik bewoners van het WZC, die hun kindertijd herbeleefden. Ik denk aan een dametje van ver in de 80. Ze zei zachtjes: ‘Père Noël, mijn moeder komt straks, dat ga ik haar zeker vertellen’. We bezochten ook de bewoners, die niet meer in de gezamenlijke ruimte konden. Velen wilden nog eens op de schoot van de sint of de kerstman zitten. Probeer dan je tranen maar te stoppen. Ik zie hoe die kleine oogjes toch nog glinsteren bij het zien van de kerstman of de sint. Velen kunnen geen woord meer uitbrengen, maar hun gelaat zegt: dank u!”

Hij herinnert zich een kamer, waar een vrouw stervende was. “Ik ging alleen binnen, het was er donker, gordijnen dicht, enkel een brandend kaarsje op het nachtkastje. In bed lag een dametje, alleen haar hoofd kwam van onder de deken. Ik ging tot aan haar bed, deed een handschoen uit en streelde haar wang. Ik geloof niet in mirakels, maar zij deed haar oogjes open, het waren net pareltjes. Zij fluisterde zacht ‘père Noël’. De verzorgende en de aanwezige familie bekeken elkaar, de tranen liepen mij uit de ogen. Had ik dat dametje gelukkig gemaakt? Wachtte zij op iets? We waren amper enkele deuren verder, toen ik hoorde dat ze overleden was. Ik kreeg dankbetuigingen van de familie, die de laatste adem van hun moeder zagen uitgaan.”

Chico leeft zich volledig uit als sint en kerstman, trouw bijgestaan door zijn vrouw die mee alle kamers en leefruimtes bezoekt en foto’s neemt. Ondanks hun leeftijd, gezondheidsproblemen en de zware tegenslag van de vroegtijdige dood van hun zoon Danny. Even zag het er zelfs naar uit dat zij ermee zouden stoppen.

“Maar ik herpakte me en ging weer voluit. Al bleek dat aanvankelijk moeilijk. 1 juni 2017 zorgde ik voor de animatie in WZC Koning Albert. Het was een van mijn moeilijkste dagen: breng ambiance terwijl je gedachten elders op staan. Mijn vrouw wenste nog niet mee te gaan en ik begrijp dat. Maar enkele maanden later waren we weer beiden op post.”

In 2019 planden zij hun afscheid. “Maar wie weet? Ik heb misschien een grote mond, maar een klein hartje nu de dagen van kerstmis en nieuwjaar voor de deur staan. Al zal er steeds een ontbreken.”

MLI